Gisteren reed ik terug van een serie afspraken in Zeeland. Bij de Vlaketunnel is Rijkswaterstaat al een tijdje bezig met wegonderhoud. Een beetje gas terug nemen en verder geeft dat weinig overlast. Net na de tunnel hernam het verkeer zijn normale loop en besloot ik een vrachtauto in te halen. Daar was alle ruimte voor. In de verte kwam een bestelbusje achter mij aan gereden, maar daar zat zeker nog zo’n 300 meter tussen. De chauffeur van dat busje had blijkbaar zijn dag niet. Hij kwam met hoge snelheid aangereden en begon te knipperen met zijn lichten.
Ik maakte mijn inhaalmanoeuvre af en gaf hem de ruimte. Toen kwam het. Er bleek nog een bijrijder aan boord. Het busje ging voor me rijden, al vaart vermeerderend. Het raam van de bijrijder ging open en daar verscheen een hand waarvan alleen de middelvinger was uitgestoken. Dit werd gevolgd door een beweging waarbij de hand zagende bewegingen maakte, ik maakte daar uit op dat hij bij mij wat af wilde zagen, gevolgd door weer het gebaar met de middelvinger. Daarna maakte het busje zich met hoge snelheid uit de voeten. En al die tijd was de firmanaam en het telefoonnummer van een montagebedrijf in de regio 010 prominent te zien op de achterkant van het busje.
Even kwam de gedachte bij mij op om dat nummer te bellen. Ik heb dat niet gedaan omdat mijn aandacht daarna nodig was voor invoegend verkeer. Toch, je zal maar als werkgever je stinkende best doen om opdrachten binnen te halen. En dan heb je een paar van zulke ambassadeurs op de weg zitten. Wat een contrast met de monteur van een groot Duits bedrijf die vanmorgen onze afwasmachine kwam herstellen. Zeer correct, vriendelijk, hij bedankte voor de koffie en we gingen uit elkaar als oude bekenden. Hij vertelde me nog dat hij alleen in de directe omgeving van zijn woonplaats hoeft te werken. Verkeersfrustaties, zoals zijn collega’s, kent hij dus niet. Eén ding wel: gevoel voor de relatie met anderen. Als iemand mij binnenkort nog eens vraagt naar ervaringen met monteurs weet ik welke ik aanbeveel.
